جنبش سبز

پدیده‌ جنبش سبز پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری سال 88 از دل جریان حامیِ کاندیداهای شکست‌خورده اصلاحات (موسوی و کروبی) سر برآورد.
حامیان جنبش سبز در آغازِ راه طیفی بسیار گسترده، ناهمگون و رنگ‌رنگ را تشکیل می‌دادند به طوری که افراد مختلفی از مخالفین سرسخت جمهوری اسلامی با گرایشات تند لائیک و سکولار گرفته تا متدینین، خانواده‌های شهدا و حتی روحانیون را شامل می شد .

تنها چیزی که می‌توانست این جماعت ناهمخوان و غیرهمسنخ را در کنار یکدیگر گرد آورد، اعتراض به نتایج انتخابات بود .

اما گذر زمان به ضرر جنبش سبز تمام شد.

با گذشت چند صباحی از آغاز اعتراضات،‌ این جنبش با ریزش مداوم نیروها مواجه گردید:

جنبش سبز ظرف چند ماه جمع کثیری از طرفدارانِ روزهای آغازین خود را ـ که از شعارها، جهت‌گیری‌ها و اقدامات ساختارشکنانه سران و جریان‌های افراطی جنبش منزجر و سرخورده شده بودند ـ از دست داد.

 این کاهش مستمرِ حضور میدانی را می‌شد به وضوح در گردهمایی‌ها و اردوکشی‌های خیابانیِ جنبش مشاهده کرد.

مهلک‌ترین ضربه به بدنه اجتماعی جنبش سبز در روز نهم دی 1388 و از سوی ملت خشمگین ایران ـ در پاسخ به حرمت‌شکنی عاشورا ـ نواخته شد.

حماسه‌ عظیم حامیان انقلاب در نهم دی تمام برآوردهای سران فتنه از وضعیت سیاسی کشور و میزان طرفداران خود و طرفداران نظام حاکم را زیر سؤال برد .این حماسه عملاً جریان فتنه و جنبش سبز را در یک کُمای عمیق فروبرد.