1- اين شکست سخت، ادامه شکست اصولگرا ها در انتخابات 88 و 92 بود. اصولگراها در سال 88 به ظاهر پيروز شدند اما در باطن باختند.
2- اصولگراها از مردم فاصله گرفتند و به قدرت چسبيدند. در حالي که راز ماندگاري با مردم بودن است. مردم در رنج بودند و اصولگراها مشغول بازي هاي سياسي و کشمکش ها و حذف ها و نفوذ و خط و نشان کشيدن ها و استيلاي خودشان بر هم? بخشها.
3- قدرت مطلقه باعث فساد مي شود. يکدست شدن قدرت در آن 8 سال نه تنها باعث قدرت بيشتر نشد که اصولگراها را به فساد سوق داد. با اين حال باز هم خودشان را تنزيه مي کردند.
4- به قول قرآن انه لايصلح عمل المفسدين. اصولگراها با کارهاي منفي انتظار نتايج مثبت نبايد داشته باشند. اين شامل همه جناح ها و قدرت ها مي شود و اختصاص به يک گروه خاص ندارد.
5- انکار واقعيت ها و نپذيرفتن شکست هم يکي از عوامل شکست بود. فرافکني دردي را دوا نمي کند. همين الان هم رأي آوردن اصلاح طلبان را گردن تبليغات فراوان BBC و پول هنگفتي که هاشمي رفستجاني خرج کرده براي رأي دو نيم ميليوني اش و غرب ردگي و... مي اندازند. اين پيروزي آشکارتر از آن است که بتوان با اين توجيهات از آن عبور کرد. مگر رسانه هاي بيگانه اولين بارشان است که از اين کارها کرده اند؟ چرا در سالهاي قبل نتوانستند رأي هاي خاموش را به ميدان بياورند؟ چرا رسانه داخلي نتوانست اين کار را بکند؟ چرا اولين گزينه تصميم گيران، فيلتر رسانه هاي بيگانه است؟ چرا رسانه ملي ما تک صدا است؟
6- تبليغات منفي اصولگراها عليه خودشان و به عبارتي گل به خودي زدن: مثلا تيتر آقاي شريعتمداري از قول مفتي عربستان خودش بدترين گلي بود که به اصولگراها زد.
7- افراط در رد صلاحيت ها و بي انصافي ها آن هم نه به خاطر خدا، بلکه به خاطر بازي هاي سياسي، به خصوص نسبت به انتخابات خبرگان.