با عرض سلام و احترام
به مطالب زيادي اشاره كرده ايد و در اين مجال، شايد نتوانم به تفصيل پاسخ گفته و حق مطلب را ادا كنم اما به اشاره و گذرا مطالبي را عرض مي نمايم:
1- نشستن پاي درس هاي استاد ملكيان، از قضا، مرا به «فرهنگ و كشور و زمانه» اميدوارتر مي كند و از «افسردگي و ملالتي» كه مشي «بنيادگرايانه و اقتدارطلبانه و انحصارگرايانه و غيراصول گرايانه» ي شما ايجاد مي كند، مي كاهد!
2- باري ملكيان در دوران نوجواني، تلقي بنيادگرايانه از دين داشته، منتها بدون خشونتي كه در بنيادگرايي وجود دارد (طبق اشاره خودش). البته به تدريج و در گذر زمان و با فزوني آزمون و تجربه، نهايتاً به «روشنفكري معنوي» رسيده است.
خب كجاي اين سير و تحول، ايراد يا اشكال دارد؟ اگر من امروز بفهمم كه عقيده ي ديروزم غلط بوده يا ديگر برايم راضي كننده و قانع كننده نيست، آيا بايد متعصبانه و متعبدانه، به همان عقيده بچسبم و مانند يك بت آن را بپرستم؟ يا بايد با شجاعت و صداقت و روحيه حق طلبي و حقيقت جويي، به رأي و نظري كه الآن و بر اساس تجربيات و شواهد و قرائن، بر حق مي بينم، اقبال كنم؟
«ادامه در كامنت بعدي»