سلام

راحت نظرم را بگويم. وقتي يک محقق در مقوله اي تحقيق مي کند، مسيري را طي مي کند، نتايجي مي گيرد. گاهي متوجه مي شود که برخي قسمت ها صحيح بوده و برخي نبوده. مي گويد اينجا اشتباه کردم و بعد سعي مي کند اصلاح کند و ... . آيا بد است که آقاي علي يعقوبي را يک محقق بدانيم که حرفي نو دارد و حداقل حرف هاي ايشان را بشنويم، چالش کنيم، اگر جايي حرف مفيدي زد استفاده کنيم به جاي اينکه بگوييم «حرفي که خودش نمي داند درست است ما چرا بها دهيم؟»

يک مطلب ديگر. فرموده ايد که کسي که صرف و نحو نداند از قرآن هيچ نمي فهمد. به نظرم بي انصافي است. چرا ما اين تفکر را در تمام وجودمان رسوخ داده ايم؟ نمي دانم شيخ رجبعلي خياط را قبول داريد يا نه؟ من قبول دارم چون نگاهم اين است تا خداوند چه روشي را براي افراد قرار دهد. ايشان را به آن روش رشد داد. دست خدا بسته نيست. تازه اين بنده خدا که مي گوييد صرف و نحو بلد نيست ظاهرا خيلي هم بي سواد نيست. آن قدر بلد است که عربي را خوب بفهمد که آيه و حديث و ... بخواند. از مطلب خودتان اين مطلب مشخص است.

خلاصه حرفم: همان طور که در ابتداي مطلب نوشته ايد که آدم با مطالب ايشان و خيلي هاي ديگر اين طور رفتار کند که چقدر به ارزش ها نزديک است و اگر مطلب خوبي بود استفاده کند ولي مسحور نشود، از آن طرف هم انسان آزاد فکر باشد اين نباشد که چارچوب هايي که خيلي هايش ساخته خودش يا ميراث گذشتگان بوده است (گذشتگان منظورم غير اهل بيت (ع) و انيباء (ع) است) آنقدر براي او جزمي باشد که حرف خارج آن را نپذيرد چه رسد به اينکه نشنود و تعمق نکند.

ولي خدا خيرتان دهد حداقل با مسائل منطقي و تحليلي برخورد مي کنيد نه مثل ديگران که همه کارشان هوچيگري است.

خيلي دوست دارم اگر صحبتي، جوابي، نصيحتي داريد بشنوم